ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΣΚΕ 27 - 10 - 2011
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ ΤΟΜΕΑ ΚΙΝΗΣΗΣ ΜΙΧΑΛΗ ΛΙΑΓΟΥΡΗ
Είναι γεγονός, πως κάποιοι εδώ μέσα, επηρεασμένοι από τα κανάλια και το πώς παρουσιάζουν αυτά τα γεγονότα, έρχεστε και ανακατεύετε εδώ όλες σας τις συμπεριφορές.
Θα ήθελα λοιπόν, να ξεκινήσω – για να έχετε μια ξεκάθαρη εικόνα – με το τι συνέβη το τελευταίο διάστημα, από τη στιγμή που ανέλαβα πρόεδρος του συνδικάτου. Έγινε λοιπόν μία πρώτη Γ.Σ και κατεβήκαμε με μία ομόφωνη απόφαση. Για την οποία είχαν προηγηθεί τουλάχιστον 4 συναντήσεις με τα σωματεία του ΗΛΠΑΛ και τα δικά μας. Για να συναποφασίσουμε από κοινού και να αντιμετωπίσουμε αυτή την κρίση. Στη συνέλευση που έγινε κάτω στην Ε.Β, δεν βάλαμε ούτε καν θέμα ψηφοφορίας για την εκλογή προέδρου της συνέλευσης, στη λογική του ότι δίνουμε ένα μήνυμα ομοιογένειας, ομοψυχίας και ότι όλοι μαζί, πάμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Όπως θυμάστε η πρόταση ήταν για δύο 24ωρες Τετάρτη και Παρασκευή, με δράσεις και την Τρίτη και την Τετάρτη και την Πέμπτη και την Παρασκευή. Κι όπως πάλι θυμάστε, η συγκεκριμένη πρόταση απορρίφτηκε. Παρ’ όλα αυτά, στην ομιλία τους όσοι ανέβηκαν και μίλησαν και παρέλασαν – να το πω έτσι – από το βήμα, είπανε ότι τους απαξίωνα, διότι δεν ζήτησα να εκλεγεί πρόεδρος της συνέλευσης. Βεβαίως και δεν έβαλα θέμα απαρτίας – υπήρχε – στη λογική όμως της ομόφωνης απόφασης, της ομοψυχίας και της ενότητας, πιστεύω πως έπρεπε να δώσουμε εμείς τουλάχιστον ως Δ.Σ, ένα μήνυμα στον κόσμο, στο να κινηθούμε όλοι μαζί. Δεν πέρασε η πρότασή μας, ψηφίστηκε 48ωρη Τρίτη και Τετάρτη. Ψάχναμε να βρούμε το Λυμπερόπουλο, ο οποίος εκείνη την εβδομάδα μας έφυγε. Πήγε την απεργία του Τετάρτη, Πέμπτη. Γιατί είχε την πληροφόρηση ότι τότε επιστρέφει η τρόϊκα. Κλειδώσανε το συνδικάτο λοιπόν – γιατί κάνανε την πρότασή τους – επειδή η δική μας ήταν πολύ …. Απ’ ότι θυμάστε κάποιοι απ αυτούς βγήκαν στο βήμα και κουνούσαν εκείνο το χαρτί που γράφαμε τις δράσεις και για τις τέσσερεις ημέρες και τις δύο 24ωρες, λέγοντας πως δεν είναι πρόταση αυτή. Η δική μας είναι συγκεκριμένη, 48ωρη απεργία. Και πέρασε. Χωρίς να προτείνουνε δράσεις. Αυτή μου δώσανε, αυτή διάβασα. Αυτή προτείνανε. Μου δώσανε ένα κείμενο, που ήταν αρκετοί συνδυασμοί σε μία κοινή απόφαση. Και κλείδωσαν το συνδικάτο εκείνη την εβδομάδα, χωρίς καμία δράση. Φύγαμε από εκείνη τη βδομάδα. Ακούσαμε τα εξ’ αμάξης. Γιατί δεν ήμασταν στη μοτοπορεία, γιατί δεν ήμασταν στην Ομόνοια, γιατί δεν ήμασταν στο υπουργείο εργασίας, γιατί δεν ήμασταν στη βουλή κι εγώ τους έλεγα, συνάδελφοι η πρότασή σας – αυτή που υπερψηφίστηκε – δεν έβαζε τέτοια ζητήματα. Και πήγαμε πάλι να ερμηνεύουμε την προσθετική στήθους. Ότι δηλαδή, εμείς είπαμε την πρότασή μας, αλλά κάποιοι άλλοι είχαν πει κι αυτό και κάποιοι άλλοι είχαν πει και κάτι άλλο και όλα αυτά μαζί κάνανε μία απόφαση. Αλλά κατά τα άλλα ήταν υποδεέστερη αυτή της ομόφωνης του Δ.Σ. Κοιτάξτε σύντροφοι, είναι γεγονός ότι κάποιοι – και νομίζω γίνεται αντιληπτό – δεν αποσκοπούν στο πως θα λυθεί το πρόβλημα. Δεν αποσκοπούσαν στο να φέρουν και να μαζέψουν κόσμο ως μέσα μαζικής μεταφοράς. Ακολούθησε το επόμενο συντονιστικό, και συγκεκριμένα την εβδομάδα που γίνονταν ζυμώσεις πριν την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, όσον αφορά τις τροπολογίες οι ζυμώσεις ήταν στο πως θα μεγαλώσουμε την ένταση μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα την προτροπή που προσέφερε, να στηρίξουν αυτή την τροπολογία εξαίρεσης, σε μια βάση λογικής όχι συντεχνιακής, να βγάλουν έξω από το πολυνομοσχέδιο τον κομματικό τους στρατό, αλλά σε μια βάση λογικής αυτής της ίδιας της πολιτικής που πριν λίγους μήνες είχαν ψηφίσει. Τον 3920, κανονιστικό νόμο, ο οποίος δεν έχει υλοποιηθεί ακόμα, όπως είπε και ο γραμματέας. Χωρίς να γνωρίζουν ουσιαστικά τα αποτελέσματά του. Το πότε το διαπιστώσανε; Τώρα. Τώρα που προσπαθούν να βάλουν σε εφαρμογή την εφεδρεία. Και διαπιστώνουν, ότι αν το εφαρμόσουν όλοι οι οργανισμοί και οι υπηρεσίες κλείνουν. Όσους έχουν συμπεριλάβει σ’ εκείνο το copy-paste που κάνανε των 151 οργανισμών. Και η λογική ποια ήταν από την κυβέρνηση; Ότι πρέπει να γίνει παιδιά. Πρέπει να μειώσουμε το δημόσιο τομέα. Θέλουμε 30.000 απολύσεις. Το τι θα γίνει; Δεν τους απασχολεί.
Θα ήθελα λοιπόν, να ξεκινήσω – για να έχετε μια ξεκάθαρη εικόνα – με το τι συνέβη το τελευταίο διάστημα, από τη στιγμή που ανέλαβα πρόεδρος του συνδικάτου. Έγινε λοιπόν μία πρώτη Γ.Σ και κατεβήκαμε με μία ομόφωνη απόφαση. Για την οποία είχαν προηγηθεί τουλάχιστον 4 συναντήσεις με τα σωματεία του ΗΛΠΑΛ και τα δικά μας. Για να συναποφασίσουμε από κοινού και να αντιμετωπίσουμε αυτή την κρίση. Στη συνέλευση που έγινε κάτω στην Ε.Β, δεν βάλαμε ούτε καν θέμα ψηφοφορίας για την εκλογή προέδρου της συνέλευσης, στη λογική του ότι δίνουμε ένα μήνυμα ομοιογένειας, ομοψυχίας και ότι όλοι μαζί, πάμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Όπως θυμάστε η πρόταση ήταν για δύο 24ωρες Τετάρτη και Παρασκευή, με δράσεις και την Τρίτη και την Τετάρτη και την Πέμπτη και την Παρασκευή. Κι όπως πάλι θυμάστε, η συγκεκριμένη πρόταση απορρίφτηκε. Παρ’ όλα αυτά, στην ομιλία τους όσοι ανέβηκαν και μίλησαν και παρέλασαν – να το πω έτσι – από το βήμα, είπανε ότι τους απαξίωνα, διότι δεν ζήτησα να εκλεγεί πρόεδρος της συνέλευσης. Βεβαίως και δεν έβαλα θέμα απαρτίας – υπήρχε – στη λογική όμως της ομόφωνης απόφασης, της ομοψυχίας και της ενότητας, πιστεύω πως έπρεπε να δώσουμε εμείς τουλάχιστον ως Δ.Σ, ένα μήνυμα στον κόσμο, στο να κινηθούμε όλοι μαζί. Δεν πέρασε η πρότασή μας, ψηφίστηκε 48ωρη Τρίτη και Τετάρτη. Ψάχναμε να βρούμε το Λυμπερόπουλο, ο οποίος εκείνη την εβδομάδα μας έφυγε. Πήγε την απεργία του Τετάρτη, Πέμπτη. Γιατί είχε την πληροφόρηση ότι τότε επιστρέφει η τρόϊκα. Κλειδώσανε το συνδικάτο λοιπόν – γιατί κάνανε την πρότασή τους – επειδή η δική μας ήταν πολύ …. Απ’ ότι θυμάστε κάποιοι απ αυτούς βγήκαν στο βήμα και κουνούσαν εκείνο το χαρτί που γράφαμε τις δράσεις και για τις τέσσερεις ημέρες και τις δύο 24ωρες, λέγοντας πως δεν είναι πρόταση αυτή. Η δική μας είναι συγκεκριμένη, 48ωρη απεργία. Και πέρασε. Χωρίς να προτείνουνε δράσεις. Αυτή μου δώσανε, αυτή διάβασα. Αυτή προτείνανε. Μου δώσανε ένα κείμενο, που ήταν αρκετοί συνδυασμοί σε μία κοινή απόφαση. Και κλείδωσαν το συνδικάτο εκείνη την εβδομάδα, χωρίς καμία δράση. Φύγαμε από εκείνη τη βδομάδα. Ακούσαμε τα εξ’ αμάξης. Γιατί δεν ήμασταν στη μοτοπορεία, γιατί δεν ήμασταν στην Ομόνοια, γιατί δεν ήμασταν στο υπουργείο εργασίας, γιατί δεν ήμασταν στη βουλή κι εγώ τους έλεγα, συνάδελφοι η πρότασή σας – αυτή που υπερψηφίστηκε – δεν έβαζε τέτοια ζητήματα. Και πήγαμε πάλι να ερμηνεύουμε την προσθετική στήθους. Ότι δηλαδή, εμείς είπαμε την πρότασή μας, αλλά κάποιοι άλλοι είχαν πει κι αυτό και κάποιοι άλλοι είχαν πει και κάτι άλλο και όλα αυτά μαζί κάνανε μία απόφαση. Αλλά κατά τα άλλα ήταν υποδεέστερη αυτή της ομόφωνης του Δ.Σ. Κοιτάξτε σύντροφοι, είναι γεγονός ότι κάποιοι – και νομίζω γίνεται αντιληπτό – δεν αποσκοπούν στο πως θα λυθεί το πρόβλημα. Δεν αποσκοπούσαν στο να φέρουν και να μαζέψουν κόσμο ως μέσα μαζικής μεταφοράς. Ακολούθησε το επόμενο συντονιστικό, και συγκεκριμένα την εβδομάδα που γίνονταν ζυμώσεις πριν την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, όσον αφορά τις τροπολογίες οι ζυμώσεις ήταν στο πως θα μεγαλώσουμε την ένταση μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα την προτροπή που προσέφερε, να στηρίξουν αυτή την τροπολογία εξαίρεσης, σε μια βάση λογικής όχι συντεχνιακής, να βγάλουν έξω από το πολυνομοσχέδιο τον κομματικό τους στρατό, αλλά σε μια βάση λογικής αυτής της ίδιας της πολιτικής που πριν λίγους μήνες είχαν ψηφίσει. Τον 3920, κανονιστικό νόμο, ο οποίος δεν έχει υλοποιηθεί ακόμα, όπως είπε και ο γραμματέας. Χωρίς να γνωρίζουν ουσιαστικά τα αποτελέσματά του. Το πότε το διαπιστώσανε; Τώρα. Τώρα που προσπαθούν να βάλουν σε εφαρμογή την εφεδρεία. Και διαπιστώνουν, ότι αν το εφαρμόσουν όλοι οι οργανισμοί και οι υπηρεσίες κλείνουν. Όσους έχουν συμπεριλάβει σ’ εκείνο το copy-paste που κάνανε των 151 οργανισμών. Και η λογική ποια ήταν από την κυβέρνηση; Ότι πρέπει να γίνει παιδιά. Πρέπει να μειώσουμε το δημόσιο τομέα. Θέλουμε 30.000 απολύσεις. Το τι θα γίνει; Δεν τους απασχολεί.
Πήγαμε λοιπόν στη δεύτερη Γ.Σ. στην οποία είχαμε καλεσμένους τους προέδρους των άλλων σωματείων. Και επειδή μου μπήκε ερώτημα από πολλούς συναδέλφους και μάλιστα προχθές στην πλατεία Κοτζιά, «πως αισθανόσουν ρε Λιαγούρη, να σε λοιδορούν 1000 εργαζόμενοι και την ίδια στιγμή να χειροκροτούν το Σταματόπουλο; Πώς ένοιωθες ως μέλος του Δ.Σ ως πρόεδρος του συνδικάτου;» Εγώ έρχομαι να αποκωδικοποιήσω αυτά που ένοιωθα εγώ και θα το πω και στη Γ.Σ της Τετάρτης, ότι τους κοίταγα από κάτω και έλεγα – γιατί κάποιοι με γελάγανε – χειροκροτούσαν λοιπόν το Σταματόπουλο που κάποιες ψυχές λειτουργούσαν ώστε να είναι καλεσμένος εκεί, διότι πίστευαν πως μέσα από αυτή τη διαδικασία, θα διαλύσουν, θα λοιδορήσουν, θα χρεώσουν είτε εμένα προσωπικά, είτε την παράταξή μου, είτε το Δ.Σ, σε μια λογική το ποια θα είναι η επόμενή τους μέρα.
Δεν ξέρανε βέβαια ότι εκτός από το Σταματόπουλο, όλο το Δ.Σ είχε βάλει κανονική άδεια, αιμοδοσία και έκτακτα ρεπό. Και το 70% της εταιρείας πληρώνεται κανονικά στις απεργίες. Και του ΜΕΤΡΟ και του ΗΣΑΠ. Και κάθε φορά εναλλάξ τα σωματεία κινούνται σε μία λογική, ότι αν πάρει απόφαση 24ωρης το ένα, το άλλο εργάζεται κανονικά. Όταν εμείς πήγαμε στο δημοψήφισμα, για στοχευμένες κινητοποιήσεις, για τη συντήρηση του κόσμου για το μακρύ αγώνα, που κάποιοι πίστεψαν ότι τελείωσε το καλοκαίρι. Κάποιοι πιστεύουν πως τελείωσε τώρα. Κάποιοι σε λίγο καιρό θα πιστεύουν ότι τελείωσε το Δεκέμβρη. Ο αγώνας δεν έχει τελειωμό σύντροφοι.
Σ’ αυτή την οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, αυτός ο αγώνας δεν έχει τελειωμό. Εγώ λοιπόν, ντρεπόμουνα για όλους αυτούς που χειροκροτούσαν το Σταματόπουλο, του οποίου είναι γνωστός ο ρόλος. Σε κάθε συγκέντρωση φέρνει 14 ως 17 άτομα, από τους 270 που απολυθήκανε την εποχή που – θυμάστε τα γεγονότα – έγιναν όσα έγιναν στο ΜΕΤΡΟ, μετά την αλλαγή της κυβέρνησης. Και οι οποίοι, προσέξτε, με μία φωνή δηλώνουν, ότι η ΠΑΣΚΕ, το ΠΑΣΟΚ τους απέλυσε από τη δουλειά. Σ’ αυτή τη λογική λοιπόν, με συντονισμένες ενέργειες σε όλα τα συντονιστικά, από τα οποία δεν απείχαμε σε κανένα, με συγκεκριμένα στοιχεία, από τις διοικήσεις, από τις υπηρεσίες τους, για το πώς λειτουργούν οι εταιρείες αυτές και κατά πόσο απεργούν και κατά πόσο συμμετέχουν, την εβδομάδα που γίνονταν οι ζυμώσεις στην κοινοβουλευτική ομάδα, εμείς προτείναμε 3 ημέρες απεργία. 72ωρη!!! Δίνοντας το πολιτικό στίγμα στην απεργιακή κινητοποίηση. Η πρότασή μας απορρίφθηκε στο συντονιστικό, σύντροφοι. Έγινε 48ωρη. Επιμένοντας στην άποψη – παρ’ όλο τον κίνδυνο που διέτρεχε η όλη ιστορία – να δώσουμε λεωφορεία σε όλες αυτές τις εταιρείες και στο σταθμό Ειρήνης στο ΟΑΚΑ και στα Σεπόλια και στον Πειραιά και σ’ όλα τα αμαξοστάσια τα δικά μας και στο ΤΡΑΜ δίπλα στο αμαξοστάσιο του Ελληνικού, για να μετακινηθούμε στη συγκέντρωση που είχαμε στην πλατεία Κοτζιά. Και ο κίνδυνος ήταν ο εξής. Να δεχτούμε επιθέσεις από το επιβατικό κοινό, που θα έβλεπε να κινούνται λεωφορεία κατά τη διάρκεια της 48ωρης απεργίας. Και πως θα το παρουσίαζαν τα κανάλια. Αυτές οι συντεχνίες που είχαν και τον κοινοβουλευτικό έλεγχο σε κάθε εποχή, που έρχονται τώρα και μας καταδικάζουν και λένε πως συντεχνίες είμαστε εμείς. Παρ’ όλα αυτά η συγκέντρωση κινήθηκε μεταξύ των 2000 ατόμων και είναι και ζητούμενο. Υπήρξε απαξίωση από τον κόσμο και το δικό μας, κυρίαρχα όμως από τις άλλες εταιρείες. Το κάθε ένα από τα σωματεία αυτά έχει φοβερή ευθύνη για το πώς κινεί τον κόσμο του. Βέβαια αν κάνεις μια αναγωγή στο πόσα μέλη έχει το καθένα, αναλογικά σ’ εμάς πέφτει το μεγαλύτερο βάρος όσο αφορά τη συγκέντρωση. Το επόμενο συντονιστικό το προκαλέσαμε εμείς. Ζητήσαμε με έγγραφο από το Σταματόπουλο μια και ήταν η σειρά του, να μας ορίσει ώρα και τόπο την Παρασκευή που μας πέρασε, για να γίνει το συντονιστικό. Εκεί πήγαμε και βρήκαμε ένα κλίμα που είχε στημένο με τους απολυόμενους, στη λογική ότι ο Κολλάς απέλυσε 270 άτομα από το ΜΕΤΡΟ. Αυτό φώναζαν εκεί μέσα. Και φυσικά προκαλούσαν και έλεγαν διάφορα και προσπαθούσαν να θίξουν, δείχνοντας με το δάκτυλο τον Αποστόλη το Ραυτόπουλο, ο οποίος με στοιχεία τους είπε κύριοι εδώ σας έχω. Οι υπηρεσίες σας απάντησαν για το ποιος κάνει απεργία και το ποιος δεν κάνει. Ποιος συμμετέχει στις συγκεντρώσεις και ποιος δε συμμετέχει. Δώσαμε όλα εκείνα τα στοιχεία – σε αυτούς που λοιδορούσαν την παράταξη της ΠΑΣΚΕ, σε αυτούς που θεωρούν και τουλάχιστον έβγαζαν προς τα έξω ότι υπονομεύαμε τον αγώνα – στη λογική που όταν κάποιοι έλεγαν στάση εργασίας, έβγαινε κάποιος και έλεγε όχι 24ωρη, και γιατί να κάνουμε 24ωρη; Να κάνουμε 48ωρη. Και γιατί να κάνουμε 48ωρη; Να κάνουμε 72ωρη. Ώπα παιδιά δεν αντέχουμε, πάμε πίσω. Στάση εργασίας. Αυτές τις λογικές τις φέρνουν και στις Γ.Σ. Και η λογική όλων αυτών των ανθρώπων, όλων αυτών των συναδέλφων – που ωρύονται, χτυπιούνται και απαξιώνουν ακόμα και ομόφωνες αποφάσεις του Δ.Σ, που κάποιες από τις παρατάξεις με υπόγειες διαδρομές συνεννοούνται και συμφωνούν κάποια πράγματα μαζί τους, στη λογική ότι θα λοιδορήσουν είτε εμένα προσωπικά είτε την παράταξη της ΠΑΣΚΕ, γιατί ηγείται στο συνδικάτο – είναι πως η επόμενη εκλογική ημέρα του συνδικάτου θα είναι καλύτερη γι’ αυτούς. Θεμελιώνουν δικαίωμα όσον αφορά το τι θα γίνει την επόμενη ημέρα. Εγώ αυτό που έχω να πω σε σας και θα το πω και σ’ εκείνους, είναι ότι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί την επόμενη ημέρα δεν την ξέρουμε πως. Εκείνη την ημέρα στη Γ.Σ δεν έφυγα, δεν φύγαμε. Διότι την κωλοτούμπα που έκανε ο Κομίνης από τη στιγμή που είχαμε συνεννοηθεί – και το έβαλαν οι άλλοι. Δεν το έβαλα εγώ – καταστάσεις στη Γ.Σ, εγώ έπρεπε να πω αυτό που έβλεπα μπροστά μου. Δεν υπήρχε απαρτία. Και στη λογική της πίεσης του κόσμου, ο Κομίνης αποδέχτηκε, να εκλεγεί πρόεδρος, δηλαδή ξεκίνησε, νομιμοποίησε τη διαδικασία και μετά αποχώρησε. Σύντροφοι, εκτός από αυτούς που σεβόμαστε που παραβρίσκονται στις Γ.Σ – αυτούς που έχουν θυμό, οργή, αγωνία, ευαισθησία και ότι άλλο θέλετε μπορείτε να τους προσδώσετε για το τι μέλλει γενέσθε, εγώ τους καταλαβαίνω απόλυτα – οφείλω όμως να σέβομαι και αυτούς που λείπουν. Οφείλουμε να τους σεβόμαστε όλους. Γιατί οι λόγοι που δεν συμμετέχουν, είναι συγκεκριμένοι. Και πολλές φορές φταίμε και όλοι εμείς που συμμετέχουμε στις Γ.Σ με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε. Κάποια πράγματα το καταλαβαίνω δεν γίνονται αντιληπτά. Κάποιοι όπως εγώ προσωπικά, χρησιμοποιούν πολιτικό λόγο. Κάποια πράγματα μπορείς να τα πεις και κάποια όχι. Κάποια λέγονται και δεν γίνονται και κάποια γίνονται και δε λέγονται. Σ’ αυτές τις λογικές τώρα του θυμού, της οργής, της έντασης και του ότι έχει χαθεί η ψυχραιμία, είναι γεγονός, ότι κάποιοι δεν ερμηνεύουν, δεν αποκωδικοποιούν, δεν αντιλαμβάνονται πού πάει η βαλίτσα. Η στάση μας λοιπόν και η συμπεριφορά μας κανείς δεν είναι αυτός που μπορεί – όπως και στο τελευταίο συντονιστικό – με την 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση της Τετάρτης μια και ήταν πρόταση δική μας, και επειδή ακουστήκαν και κουβέντες εγώ θα σας δηλώσω, από όλα αυτά που έχουμε αποκομίσει από τα συντονιστικά, διότι στο τελευταίο συντονιστικό πέταξα στο Σταματόπουλο, για να μην πει ότι εγώ προβοκάρω, διότι όταν βγήκε ο Αποστόλης με στοιχεία από τις υπηρεσίες τους, ότι πληρώνονται όλοι, τον είπαν προβοκάτορα, τον είπαν κουκουλοφόρο, τον είπαν δεν ξέρω τι σκατά είπαν εκεί μέσα, όπως συνέχισαν να τα πουν και στο τελευταίο συντονιστικό. Δεν προβοκάρουμε. Είχαμε κάνει συντονιστικό, είχαμε πάρει απόφαση για στάσεις εργασίας Τετάρτη και Πέμπτη στη 48ωρη της ΓΣΕΕ και τους απήντησα ευθαρσώς. Τους είπα, κύριοι εσείς πληρώνεστε κανονικά. Κύριοι σας δώσαμε τα πάντα. Εμείς κάναμε σαν εταιρεία, σαν σωματείο τα πάντα, για να μαζευτείτε και να πάρουμε εμείς, εμείς να βγούμε μπροστά σ’ έναν αγώνα σαν Μ.Μ.Μ χωρίς να ασχολούμαστε ούτε με τον Πανταζόπουλο, ούτε με το Θύμιο τον Λυμπερόπουλο. Εσείς λοιπόν που θέλετε να πάμε στη βουλή, πάμε. Όχι όμως με 400 ούτε με 1000. Θάρθετε όλοι. Η πρότασή μας λοιπόν σύντροφοι ήταν στη 48ωρη της ΓΣΕΕ να κάνουμε στάσεις εργασίας, να δουλέψουνε όλα τα μέσα σ’ αυτό τη λογική, για να κατεβάσουμε το λαό κάτω, γιατί τότε θα μαζευτεί. Σας πληροφορώ, ότι οι προτάσεις τους ήταν 48ωρη και όχι μόνο. Ήταν 72ωρη, για τους πολλούς. Είτε Τρίτη είτε Παρασκευή. Κουμπώσανε μία 24ωρη στη 48ωρη της ΓΣΕΕ (Τετάρτη & Πέμπτη). Ο λόγος που επικαλούντο; Πρέπει να απολογηθούμε στον κόσμο μας, τι κάνουμε εμείς; Αιτιολογία που; Στον κόσμο μας το πώς θα αντιμετωπίσουμε εμείς την κατάσταση. Όταν την ίδια στιγμή δεν είναι ικανοί, να πάνε σε μία ομόφωνη απόφαση, να συνομολογήσουν, να σεβαστούν και να κάνουν μία προσπάθεια όλοι μαζί να μαζέψουν τον κόσμο, με αυτά που συμβαίνουν στις Γ.Σ και ο κόσμος δεν έρχεται. Γι’ αυτό και στην τελευταία μου κουβέντα, είπα ότι σέβομαι αυτούς που είναι εδώ, αλλά σέβομαι και αυτούς που λείπουν. Και προσπάθειά μου – και γι’ αυτό έμεινα στη Γ.Σ – είναι να τους φέρουμε όλους εκεί. Αυτό που συμβαίνει, είναι πρωτόγνωρο για το χώρο, πρωτόγνωρο για τη χώρα και θα πρέπει να αντιμετωπισθεί από κοινού από όλους μαζί. Σας πληροφορώ λοιπόν, ότι μετά το συντονιστικό, μαζεύτηκε η ΣΤΑΣΥ, σε μίνι συντονιστικό, με προτάσεις να κάνουν μία 24ωρη προσθετικά στην απόφαση του συντονιστικού. Και έβγαλαν και μία ανακοίνωση ο Σταματόπουλος και ο γραμματέας του ο Δαγλατζής και λοιδορούσαν το συντονιστικό. Το οποίο εκείνη την ημέρα το είχανε ζητήσει οι ίδιοι. Εκεί μέσα διαδραματιστήκανε πολλά, αλλά αν θέλετε και την προσωπική μου άποψη, πολύ σωστά κάποια από τα σωματεία δεν συμμετείχαν στην απεργιακή κινητοποίηση. Για όλα αυτά που γίνανε μέσα στο συντονιστικό, και απέναντι σε αυτά τα σωματεία, τα αγωνιστικού τύπου, δείξαμε ότι αυτό δεν είναι συντονιστικό και ότι συνάδελφοι δεν μπορούμε να πηγαίνουμε έτσι. Πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες. Πρέπει να μαζέψουμε τις λογικές που είναι διάχυτες, που είναι θυμωμένες, οργισμένες και είναι πολύ λίγες εκείνες που είναι ψύχραιμες και κυριαρχεί η λογική. (μπήκε ερώτηση για τον αν θα επικαλεστούμε απαρτία). Έχουνε προϋπάρξει δύο Γ.Σ, ούτως ώστε η απαρτία να προσδιορίζεται από πολύ μικρότερο ποσοστό συμμετοχής, για να παρθούν αποφάσεις επί των παρόντων. Αυτό το κάναμε μία φορά, για να δείξουμε σε αυτούς που λείπουν, ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε συνθήκες, για να είναι μαζί μας. Να είναι παρόντες. Να τολμήσουν να σηκώσουν το χέρι.
Να τολμήσουν, να πουν την άποψή τους, απέναντι σε αυτούς που είναι δήθεν οργισμένοι, δήθεν θυμωμένοι ή δήθεν επαναστάτες, ή αυτοί που θέλουν να το παίξουν πολλοί και όποιος θέλει να πάει στη βουλή μαζί τους, ας πάει. Το συνδικάτο πάντως πορεία που στην πορεία της πορείας να σταματήσει για να πάει με το ΠΑΜΕ , ή την ΠΟΕ ΟΤΑ, διότι αυτό βάλανε κάποιοι συνάδελφοι από τον ΗΛΠΑΠ . Το ζητούμενο τώρα για εμάς, είναι το πώς θα κινηθούμε από εδώ και μπρος.
